Allah nasip etmeyeceği şeyin hayalini kurdurmaz..

İnsanlar, her yaşta doğası gereği öğrenme çabası ile büyür. İnsanların hayatı öğrendiği en iyi yerlerden biriside okuldur. Okul, öğrencilerin ikinci ailesi, öğretmenler ise ikinci anne ve babasıdır.
    Öğretmenlik girilen derslerle sınırlandırılamayan önemli bir hayat mesleğidir. Kendinden evvel başkaları için yaşamak yalnızca onlara özgü bir düşüncedir. Sabır, sadakat ve zaman gereklidir. İşini evine taşıyan, mesleği bir yaşam tarzı haline gelmiş görevlerden birisidir. Sadece okuma, yazma, bilgi öğretmekle görevli olduğunuz halde, yine de büyük bir özveri ile bizlerin her türlü sorunları ile yakından ilgilendiniz. Hepimize hayatın sözlük anlamı dışında bir anlam taşıdığını öğrettiniz. Bizleri geleceğin ışıkları olarak yetiştirdiniz. Bize “ Vatanın, milletin” her şeyden üstün olduğunu “ Dinin, namusun ” her zaman her şeye rağman korunması gereken bir hazine olduğunu anlattınız. “Dostluğun kardeşliğin” önemini “ Saygının ve kalp kırmamanın” ne kadar güzel olduğunu öğrettiniz. Bizi güzel huylu topluma yararlı bireyler olarak yetiştirme ümidi ile bugünlere getirdiniz.
    İnsanlar tarafından en kolay meslek olarak görülür öğretmenlik. En çok saygının, fedakarlığın gösterilmesi gereken bir mesleğe insanların kolay gözüyle bakmasına anlam veremiyorum.  Oysa öğretmenlik insanlık tarihinin en anlamlı ve ölümsüz mesleğidir. Zaten bu sebepten dolayı diğer meslek gruplarından farklı olmuş ve bu farklılığını da muhafaza etmiştir.
     Bir öğretmen bir öğrencinin kalbinin tamamını doldurur kimi zaman. Kimimiz annesi ya da babası olarak görür o aydınlık geleceğimizin aydınlatıcısını kimimiz de çok yakın bir dostu… Nasıl böyle göremeyiz ki. Neleri paylaşmadık ki onlarla. İlkokul günlerimizde ailemizden ayrılacağımız için ağladığımızda yanımızda öğretmenimiz olmamış mıydı? Ya da bir sıkıntımız olduğunda bunu ilk öğretmenimiz fark edip teselli etmeye çalışmamış mıydı? Hangimiz bir öğretmenimiz değiştiği için isyan etmedik. Küçük kalplerimizde hangimiz o büyük fırtınaları estirmedik? Hangimiz bir öğretmenimizden ayrılacağımız için ağlamadık? Ya da hangi öğretmenimiz bizden göz yaşlarını esirgedi. Ne kadar gizlese de hangimiz görmedi ki o göz yaşlarını? Bizler için saklamadılar mı en büyük hayallerini? Dualarında az da olsa bize de yer vermediler mi?  Hepimizin yaşadığı buna benzer olayların başka bir emsalini ne başkasından görebiliriz ne de başkalarına öğretebiliriz öğretmen olmadan…
       Bir öğretmen nedir mi bir öğrenci için? Öğretmen gecenin en aydınlık yüzüdür bir öğrenci için. Bazen minicik bir tebessüm bazense kocaman bir göz yaşıdır onlar. Kimi zaman acılarının ilacı kimi zamansa bir kalp kırgınlığının en tesirli yapıştırıcısıdır. Onlar değil midir bizim hayatımızın başlangıç noktasını belirleyip bitişini yönlendiren? İşte bir öğretmen bir hayattır bir öğrenci için.
     Öğretmenler en güzel, en süslü sözlerin bile tasvir edemediği ama dünyadaki en güzel sözlerden fazlasıyla tasvir edilmeyi hak eden insanlardır. Onlar, en özel, en erdemli ve en çok övgüyü hak eden insanlar. Hepimizin hayatında unutamadığımız örnek aldığımız öğretmenler vardır. Bu öğretmenler hayatımızda izler bırakmışlardır. Hayatlarını adadıkları bu mesleğin hakkını gerçekten vermeye çalışan tüm öğretmenlerin önünde saygıyla eğiliyor, yüreklerine dokunuyorum..