HAYATA DAİR

Yüreğine dokunmak istiyorum.. Kırılsın,kızsın,sinirlensin yeter ki aklına geleyim istiyorum. aklına her gelişimde hatırlasın istiyorum. Hatıraları, yaşananları unutmasın.. Özlesin istiyorum. Her özlediğinde "Şimdi böyle oldu sonra geçer" desin ama hissetsin istiyorum.. İsterse nefret etsin ama hiç unutmasın istiyorum. Konuşmasın ama gördüğümde yüreğine dokunmak istiyorum..

Unutamadım...  Yüzünü silmeyi denedim gecelerce, Gözlerini unutmayı. Olmadı, yapamadım. Başka insanlarla aldattım seni, senden habersizce. Başkaları yaramı kapatamadı. Sevmeyi denedim, seni sevdiğim gibi delice. Tutmadı, sana dokunduğum kadar dokunmadım başkasının kalbine. O boşluk dolmadı. Kapattım gönül kapısını, belki gelirsin diye kimseye açmadım. Yanıldım belkide. Bir daha o kapıyı kimse senin gibi çalmadı. Düşünmezsem geçer sandım. Görmezsem biter dedim,geçmedi. O yara hep açıkta kaldı. Aklım unutmak istesede seni,kalbim hiç unutamadı..

Yaşamın boyunca tanıdığın her insanın aslında bir amaca hİzmet ettiğini anlayacaksın..  Bazısı senin imtihanın olacak, bazısı seni kullanacak, bazısı sana öğretecek...  Fakat en önemlisi, bazısı da içindeki en iyi yanlarını ortaya çıkarmanı sağlayacak. İşte onlar daima yanında olmaya değer olanlar olacak...

Olması imkansız hayallere kaptırmıyorum kendimi artık, olduğunu gördüğüm şeylerin tekrar nasip olması için dua ediyorum sadece... özlediğim insanlarla görüşebilmek için çeşitli bahaneler sunmuyorum..sadece çağırıyorum değer veriyorlarsa nedensiz de gelirler biliyorum.. Özellikle biriyle bir şey yapmak istiyorsam da açıkça söylüyorum..gereksiz kelimelerle süsleme gereği duymuyorum.kendimi bi çeşit yalakalık yapmış gibi hissetmemek adına belkide... Eğer aynı geçmişi paylaşıyorsam, eksik veya fazla kalır bi yanım yoksa,yaşı sayılamayacak kadar benden büyük değilse vs.. Herkesi yaptığı her şeyden kıskanma hakkına sahibim..ne ben herkesi sevmek zorundayım ne de herkes beni ama saygı göstermek zorundayım insanlar a değer vermek ne beni ezer ne de onları yüceltir sadece mutlu eder ve mutluluk güzeldir:) ulaşılmazı oynayanların hayatımda yeri olmadığını fark ettiğimden beri  Sevdiğim insanlarla birlikte vakit geçirme isteğim her geçen gün daha da artıyor.. Kaldırdığını gördüğüm in...

İnsanlar, her yaşta doğası gereği öğrenme çabası ile büyür. İnsanların hayatı öğrendiği en iyi yerlerden biriside okuldur. Okul, öğrencilerin ikinci ailesi, öğretmenler ise ikinci anne ve babasıdır.     Öğretmenlik girilen derslerle sınırlandırılamayan önemli bir hayat mesleğidir. Kendinden evvel başkaları için yaşamak yalnızca onlara özgü bir düşüncedir. Sabır, sadakat ve zaman gereklidir. İşini evine taşıyan, mesleği bir yaşam tarzı haline gelmiş görevlerden birisidir. Sadece okuma, yazma, bilgi öğretmekle görevli olduğunuz halde, yine de büyük bir özveri ile bizlerin her türlü sorunları ile yakından ilgilendiniz. Hepimize hayatın sözlük anlamı dışında bir anlam taşıdığını öğrettiniz. Bizleri geleceğin ışıkları olarak yetiştirdiniz. Bize “ Vatanın, milletin” her şeyden üstün olduğunu “ Dinin, namusun ” her zaman her şeye rağman korunması gereken bir hazine olduğunu anlattınız. “Dostluğun kardeşliğin” önemini “ Saygının ve kalp kırmamanın” ne kadar güzel olduğunu öğrettiniz....

Geçen yüzyıl içinde romanlar, şiirler ve öyküler yazan çok yazar /şair vardır; fakat bunlar içinden çok azı Atsız gibi büyük bir kitleyi harekete geçirebilmiştir. Atsız’ın yazılarından ve derslerindeki konuşmalarından etkilenen milyonlarca Türk genci, Türkçülük bayrağının birer taşıyıcısı olarak ülkülerine bağlı kalmış, baş koydukları yoldan dönmemişlerdir. Bugün de Atsız’ın romanlarını okuyanlar, Türklük sevgisiyle kendilerinden geçmekte, ruhlarıyla uçup gittikleri Tanrı Dağı’nda bir destanı yaşıyormuşcasına esrimektedirler. İşte böyle etkileyici ve sürükleyici yazılar yazdığı için Atsız yine bir çok kişinin düşüncesini şekillendirmiş hatta bir çok kişinin  düşünce biçimi haline gelmiştir.. Atsız'ı benliğine işlemiş bir çok Türk genci onun izinden çıkmamış,ATSIZ adını şanına yakışır şekilde benimseyip taşımış ve taşımaya devam etmiştir.sadece bir romanı,makalesini okuyarak bile atsız ın düşüncelerini kendisine yakıştırmış kişiler de olmuştur.  Atsız'ın düşüncelerini ...

        HÜSEYİN NİHAL ATSIZ   Yakın geçmişimizin önemli düşünürlerinden biri olan Nihal Atsız,hem çalışmalarıyla tarihimizin en eski dönemlerine kadar ışık tutabilen büyük bir tarihçi,hem de atlıyı atından indirebilecek kadar güçlü bir yazar… 12 Ocak 1905’te İstanbul Kadıköy’de doğan Hüseyin Nihal Atsız, Deniz Kuvvetleri’nde Deniz Güverte Binbaşılığı’ndan emekli olan Mehmet Nail Bey’in, bir Deniz Yarbayı’nın kızı olan Fatma Zehra Hanım ile evliliğinden olan üç çocuklarından biridir. Atsız’ın bir kardeşi yine bir eğitimci ve yazar olan Ahmet Nejdet Sançar, diğer kardeşi ise Fatma Nezihe Çiftçioğlu’dur. Atsız, ilk ve orta öğrenimini Kadıköy’deki Fransız ve Alman Mektebi’nde, Kadıköy ve İstanbul Sultanisi’nde yapmıştır. Lisenin onuncu sınıfındayken sınavı kazanarak Askeri Tıbbiye’ye girmiştir. (1922) Buradan çıkarılınca Kabataş Lisesi’nde üç ay yardımcı öğretmenlik, sonrasında ise Deniz Yolları’na bağlı bir Vapur’da katip yardımcısı olarak çalışmıştır. İstan...

   ŞARKILARIN SESİ VE İNANILMAZ SAHNESİ!!!    İnsanlardan gittikleri bir mekanda gördükleri bir sahneyi anlatmaları istense muhtemelen sahnedeki kişiden,şarkılardan,repertuvardan vs. kısaca giriş yapıp sonucu kendi eğlencelerine bağlarlar. aslında düşününce senin eğlenceli bir gece geçirmeni sağlayan sadece karşında duran sanatçıdır, ben yine de çelişkiye girmeden kendi yaşadığım gecenin sahnesindeki muhteşem sesi anlatmaya başlayayım... Daha önce ailemin zevkinden dolayı bir çok canlı müzik sahnesi olan mekanlarda bulundum.sahnedeki insanların şarkılarını söylerken karşısındaki seyirciye verdiği pozitif enerji ve eğlence duygusuna şahit oldum.lakin hepsinin ismi en fazla bir kaç ay kaldı aklımda :) nedensiz bir duygu ya da herkes gelip geçicidir prensibi herhalde :) Derken,2014'ün kasım ayında özel gün nedeniyle gittiğim bir sahne bütün düşüncelerimi değiştirdi. ''Normal bir müzisyen sana ne verebilir ki'' diye düşünen elbet olacaktır ama bu algı değişmedi...